Oleh Callistus Antony D’Angelus
PANDANGAN: Setiap tahun tanpa gagal semasa sambutan Hari Buruh, anggota pentadbiran kerajaan akan membuat kenyataan memuji sumbangan pekerja ke atas ekonomi negara. Mereka juga akan bercakap tentang keperluan untuk meningkatkan hak pekerja dan kesatuan sekerja di negara ini.
Malah, boleh dijangkakan bahawa tiada apa yang benar-benar akan berlaku selepas itu dalam erti kata sebenar, di mana kenyataan itu tidak lebih daripada kenyataan politik.
Walau bagaimanapun, kali ini, mesti ada sedikit harapan bahawa kita akan melihat perubahan yang sebenar. Menteri Sumber Manusia, V. Sivakumar telah bercakap secara khusus tentang keperluan untuk meminda proses pengiktirafan kesatuan pekerja.
Sudah terlalu lama, majikan menyalahgunakan sistem dan terlibat dalam taktik penangguhan dan kempen antikesatuan yang kejam untuk menggagalkan kesatuan sekerja yang ditubuhkan oleh pekerja. Proses mahkamah biasanya digunakan untuk mengheret tuntutan pengiktirafan kesatuan sekerja, untuk melemahkan pekerja dan kesatuan sekerja. Dengan sumber kewangan di pihak majikan, mereka mempunyai kelebihan yang besar untuk berjaya dalam usaha sedemikian.
Aktiviti antikesatuan mesti dijadikan jenayah, dan majikan yang terlibat di dalamnya mesti bertanggungjawab secara peribadi. Undang-undang harus dikuatkuasakan dan sebaik sahaja pegawai syarikat yang terlibat dalam aktiviti pemusnahan kesatuan didakwa di mahkamah, kita boleh yakin bahawa aktiviti sedemikian yang pada asasnya merupakan pelanggaran hak asasi manusia yang perlu dihentikan.
Sebaik sahaja tuntutan untuk pengiktirafan kesatuan dibuat, satu proses pengesahan keahlian hendaklah dijalankan dan jika kesatuan sekerja mempunyai majoriti mudah pekerja sebagai ahli mereka, kesatuan itu hendaklah diberi pengiktirafan oleh undang-undang. Ia juga harus termaktub dalam perundangan bahawa proses itu tidak boleh mengambil masa lebih daripada 90 hari.
Perlu ada hanya satu kesatuan yang mewakili kelas pekerja yang sama dalam mana-mana satu syarikat. Membenarkan kepelbagaian kesatuan sekerja yang mewakili kelas pekerja yang sama adalah satu lagi bentuk pemusnahan kesatuan sekerja, dan satu lagi yang menginstitusikan pemusnahan kesatuan sekerja di negara ini.
Banyak syarikat juga dengan berani menggalakkan pekerja tidak menyertai kesatuan sekerja dan menikmati faedah daripada apa yang diperoleh oleh kesatuan sekerja melalui perjuangan mereka.
Undang-undang harus dipinda untuk menghalang ahli bukan kesatuan daripada menikmati faedah yang sama dengan ahli kesatuan, kerana ini sekali lagi merupakan satu lagi bentuk pemusnahan kesatuan. Beberapa syarikat berkaitan kerajaan juga sedia terkenal dengan aktiviti pemusnahan kesatuan sekerja.
Sivakumar harus meminta Kabinet agar memulihkan hak tawar-menawar untuk semua kesatuan sekerja sektor awam. Pada masa ini, kesatuan sektor awam adalah kesatuan umpama itik tempang, dan jika kerajaan benar-benar serius untuk memulihkan maruah pekerja, keadaan itu harus berubah.
Penggunaan pekerja kontrak dan asing, yang telah diamalkan oleh majikan untuk menghalang penubuhan kesatuan sekerja, harus dikawal dengan ketat. Penggunaan pekerja kontrak harus dijadikan sebagai satu tindakan menyalahi undang-undang kecuali untuk situasi di mana sifat pekerjaan itu benar-benar untuk tempoh yang tetap. Para pekerja asing mesti mempunyai semua hak yang sama seperti pekerja-pekerja Malaysia di mana ia melibatkan hak untuk membentuk dan menyertai kesatuan sekerja. Undang-undang mesti digunakan dalam erti kata yang sebenar.
Tidak sukar untuk perubahan sedemikian dibuat, yang akan menjadi kepentingan pekerja dan negara secara amnya. Ia memerlukan iltizam politik dan dengan hasrat kerajaan pimpinan Perdana Menteri, Datuk Seri Anwar Ibrahim untuk meningkatkan taraf hidup rakyat Malaysia, sudah tiba masa untuk secara serius, jujur dan bertindak dengan segera dan berintegriti.
Penasihat Buruh Antarabangsa Persatuan Khidmat Nasihat Pencarum Perlindungan Sosial Malaysia (SPCAAM), Callistus Antony D’Angelus