Oleh Callistus Antony D Angelus
PANDANGAN: Pendirian Persatuan Khidmat Nasihat Pencarum Perlindungan Sosial Malaysia (SPCAAM) dalam memanjangkan jad umur persaraan daripada 60 kepada 65 tahun telah mendapat pujian dan opprobrium daripada pelbagai pihak. Perkara yang paling positif dalam semua ini ialah peningkatan ruang demokrasi di Malaysia yang diberikan oleh pentadbiran Perdana Menteri Datuk Seri Anwar Ibrahim membolehkan isu penting dan tidak dapat dinafikan isu emotif, dibahaskan oleh orang ramai.
Untuk menjelaskan, kami telah mencadangkan bahawa pekerja yang ingin bekerja melebihi umur 60 tahun harus dibenarkan berbuat demikian dan umur persaraan dinaikkan kepada 65 tahun. Susulan daripada itu, di mana pekerja memilih untuk terlibat, harus di bawah kontrak kerja tetap demi mengelakkan amalan eksploitatif dan diskriminasi yang memberi kesan buruk kepada mereka yang berusia.
Sesetengah ahli komuniti perniagaan dijangka menentang syor ini kerana mereka melihat pekerja hanya sebagai satu lagi faktor pengeluaran dan bukan sebagai manusia. Mereka juga tidak memberikan sebarang penyelesaian kepada isu-isu ekonomi dan sosial yang telah timbul – di mana simpanan Kumpulan Wang Simpanan Pekerja (KWSP) tidak mencukupi untuk populasi pekerja yang besar di sektor swasta. Pada asasnya, mereka tidak mengambil berat tentang isu ekonomi individu atau negara. Apa yang mereka utamakan hanyalah memaksimumkan keuntungan untuk diri mereka sendiri.
Apabila faktor seperti peningkatan kos perubatan dikemukakan oleh perniagaan sebagai alasan mengapa umur persaraan tidak harus dilanjutkan, ia mengisahkan jenis tanggungjawab sosial yang dilaksanakan oleh perniagaan tersebut. Apa yang dianjurkan oleh Persekutuan Majikan-majikan Malaysia (MEF) pada asasnya ialah sistem di mana keuntungan diinternalisasi manakala kerugian dan kos sosial dieksternalisasi.
Hujah bahawa pekerja perlu bersara agar pekerja yang lebih muda diambil bekerja, jika ia adalah benar, menunjukkan ekonomi yang gagal. Adakah ia benar-benar berlaku bahawa generasi yang berbeza berada dalam pekerjaan untuk melakukan jenis kerja yang sama?
Apa yang berlaku apabila pekerja yang bersara tidak dapat menyara diri daripada segi ekonomi? Adakah kerajaan mampu menyediakan jaringan keselamatan sosial untuk golongan sebegini?
Sudah tiba masanya kita berundur daripada mengambil kedudukan berbelah-bahagi dan meletakkan diri kita sama ada di pihak buruh atau modal. Kita perlu menyedari bahawa di sebalik kedudukan yang sering bertentangan, kita harus bersatu untuk bertindak sebagai satu.
Selepas sekian lama, terdapat peluang sebenar untuk perubahan sistemik dan sebenar di Malaysia. Kita perlu melihat apa yang terbaik untuk rakyat Malaysia dan Malaysia.
Callistus Antony D Angelus ialah Penasihat Buruh Antarabangsa Persatuan Khidmat Nasihat Pencarum Perlindungan Sosial Malaysia (SPCAAM)